“Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik voel zo’n weerzin tegen mijn stiefkinderen. Ze zijn lomp, zitten maar op hun telefoon, doen niks in het huishouden en ze nemen het hele huis in beslag met hun tassen, gitaren, stinkende sneakers en sportkleren. Het hele weekend verlang ik ernaar dat ze weer weg zijn.” Mijn cliënte is somber en verdrietig. “Ik vind het zo erg dat ik dit zeg, maar ik heb gewoon een hekel aan ze.”
Het komt geregeld voor dat stiefouders worstelen met negatieve gevoelens over de kinderen van hun partner. Hierover praten lijkt onmogelijk of ontaardt in ruzie, waardoor het heel eenzaam voelt. “Ik schaam me zo, want het zijn de kinderen van mijn vriend! Ik mag zo niet denken over kinderen. Maar ik kan er niks aan doen, ik erger me kapot, ik zou willen dat ze er niet waren. En dan voel ik me daar weer schuldig over.”
Taboe
Een hekel hebben aan het kind van je partner is een taboe. Logisch: een kind is onschuldig en kwetsbaar. Een negatief oordeel doet een kind per definitie onrecht en het is vreselijk voor hem of haar zich ongewenst te voelen. Je omgeving kan dan ook verontwaardigd reageren als ze horen van jouw negatieve gevoelens. “Je wist toch waar je aan begon!” Daarbij komt dat jouw weerzin haaks staat op de liefde van jouw partner voor zijn of haar kinderen. Jouw gevoelens mogen er dus eigenlijk niet zijn. Dat kan je erg alleen doen voelen. Gevoelens laten zich echter niet dwingen. Ze zíjn er, of je het nou wilt of niet.
Niet wenselijk, wel menselijk
De hekel aan je stiefkind is dus misschien niet wenselijk, maar wel menselijk. Het is niet raar dat je deze gevoelens hebt. Je bent immers eigenlijk vreemden voor elkaar en hebt niet voor elkaar gekozen. Voor de kinderen van jouw partner is dit niet anders! Het zou goed kunnen dat jullie helemaal niet op elkaar zitten te wachten. Immers: je bent niet op zoek gegaan naar een partner met een kind. En: jouw stiefkind heeft misschien ook geen zin in een nieuwe vrouw of man aan de zijde van papa of mama. Toch is er vaak meer aan de hand dan dat, en daarvoor loont het op zoek te gaan naar de bron van jouw ergernis.
Zelfonderzoek
Als je een beetje zelfonderzoek doet, kom je er misschien achter dat er meer oorzaken zijn van jouw hekel aan je stiefkind. Misschien is het eigenlijk niet die rondslingerende zooi waar je zo boos van wordt, maar de verwachting dat jij die bende opruimt. Of mogelijk voel je je zo verdrietig als de kinderen geen hallo tegen je zeggen, omdat je je helemaal niet gezien voelt als je bij je vriend(in) in huis bent. Wat ook voorkomt is dat de ergernis groeit als je het idee hebt niks te mogen zeggen over de kinderen. Of dat je partner ineens geen aandacht meer voor jou heeft als de kinderen er zijn. Het kan moeilijk zijn als je stiefkind de spitting image is van de ex van jouw partner, waar een verziekte verhouding mee is. Als je weet waar de kern van jouw pijn zit, is dat een goed startpunt voor een gesprek met jouw partner.
Je kunt het niet alleen
Om jouw ingewikkelde gevoelens een plek te geven heb je je partner nodig. En dát is lastig, want dat is juist degene die het logischerwijs verschrikkelijk vindt dat je de kinderen niet goed kunt verdragen. Juist omdat dit onderwerp zo explosief is, is de hulp van een professional bij dit gesprek aan te raden. Een stiefcoach zorgt voor een veilige omgeving waarbij er ruimte is voor de gevoelens van jullie allebei. We praten aan de hand van strikte regels. Dat klinkt ongezellig, maar het zorgt ervoor dat jullie beiden je zegje kunnen doen zonder dat de ander jou in de rede valt. En dat er naar elkaar geluisterd wordt zonder oordeel. De ervaring leert dat dit een emotioneel, maar opluchtend gesprek is.
Kan je van je stiefkind gaan houden?
Als je een hekel hebt aan je stiefkind denk je vaak dat dit altijd zo blijft en zie je geen perspectief. Maar dit hoeft echt niet zo te zijn. Als je eenmaal je gevoelens hebt geaccepteerd (stap 1), jouw “hekel” hebt geanalyseerd (stap 2) en het lukt om te praten met je partner (stap 3), dan is vaak de conclusie dat je eigenlijk geen hekel hebt aan de kinderen, maar aan de situatie. De situatie waarin je je machteloos voelt, maar waarover je samen meester kunt worden. Stap 4 bestaat uit acties om meer rust te ervaren richting de kinderen. Misschien ligt de sleutel voor jullie in afspraken over het huishouden. Of helpt het om de kinderen individueel beter te leren kennen. Het kan ook zijn dat het voor jou juist beter is je wat meer terug te trekken. Er zijn veel mogelijkheden jouw negatieve gevoelens om te buigen als je eenmaal weet waar het in de kern pijn doet. Je kiest de acties die passen bij de analyse die jij en je partner hebben gemaakt bij jouw stiefcoach.
Ga je dan van ze houden? Misschien, maar dat is niet het doel, want dat is best hoog gegrepen. Verwachtingen over genegenheid tussen partners-van en kinderen zijn vaak onrealistisch. Als er geen natuurlijke klik is met de kinderen is een prettige omgang in huis al een prima resultaat.
De voorbeelden in mijn blogs zijn niet gebaseerd op werkelijke cliënten, maar exemplarisch voor situaties die geregeld worden besproken in mijn praktijk.
Reageer